Teoria dualnego rynku pracy (określana również jako teoria segmentacji rynku pracy) ma na celu wprowadzenie szerszego zakresu czynników do badań ekonomicznych, takich jak aspekty instytucjonalne, rasa i płeć. Teoria ta dzieli gospodarkę na dwie części, zwane sektorami „pierwotnymi” i „wtórnymi”. Można również rozróżnić sektory lub sektory formalne / nieformalne o wysokiej / niskiej wartości dodanej.

Szerszą koncepcją dualnego rynku pracy jest teoria segmentacji rynku pracy. Podczas gdy słowo „dual” oznacza podział na dwa równoległe rynki, segmentacja w jej najszerszym znaczeniu może obejmować kilka odrębnych rynków pracy.

Na dualnym rynku pracy sektor wtórny charakteryzuje się krótkoterminowymi stosunkami pracy, niewielką lub zerową perspektywą awansu wewnątrz przedsiębiorstwa oraz determinacją płac głównie przez siły rynkowe. Pod względem zawodów składa się przede wszystkim z niskich lub niewykwalifikowanych miejsc pracy, bez względu na to, czy są to pracownicy fizyczni, pracownicy umysłowi (np. pracownicy biurowi), czy też branża usługowa (np. kelnerzy). Miejsca pracy są powiązane z faktem, że charakteryzują się one „niskim poziomem kwalifikacji, niskimi zarobkami, łatwym dostępem do podjęcia tego zawodu i niestabilnością zatrudnienia.

Teoria dualnego rynku pracy zasadniczo ignoruje decyzje na poziomie mikroekonomii, takie jak indywidualna analiza kosztów i korzyści. Zamiast tego koncentruje się na imigracji jako „naturalnej konsekwencji globalizacji gospodarczej i penetracji rynku ponad granicami państwowymi” (Massey, et al., 1993, s. 432). W sumie nie chodzi o indywidualne decyzje ludzi dotyczące migracji, ale skupia się na tym, co zmusza ich do migracji jako grupy zbiorowej. Dowodzi, że migracja międzynarodowa zaczyna się od zapotrzebowania na pracę współczesnej gospodarce.