Prawo malejących przychodów krańcowych

Prawo malejących przychodów krańcowych, znane także jako prawo nieproporcjonalnych przychodów krańcowych, to pojęcie mikroekonomiczne, które mówi, że produkcja krańcowa w procesie produkcji spada na wskutek stopniowego zwiększania ilości jednego czynnika produkcji, w sytuacji gdy ilość wszystkich innych czynników produkcji pozostaje niezmienna.

Czynniki produkcji to np. kapitał pieniężny, praca wykonana przez pracowników, maszyny w zakładzie produkcyjnym, obrabiane materiały czy energia.

Prawo malejących przychodów stanowi, że we wszystkich procesach produkcyjnych dodanie większej ilości jednego czynnika produkcji, przy utrzymaniu innych na stałym poziomie („ceteris paribus”), sprawi, że produkt wynikowy będzie się najpierw zwiększał – co jest oczywiste – jednak w przyrost będzie coraz wolniejszy, a potem zacznie się zmniejszać.

prawo-malejacych-przychodowPrawo malejących przychodów krańcowych jest fundamentalną zasadą w ekonomii. Odgrywa główną rolę w teorii produkcji. Koncept tej zasady rozpatrywali ekonomowie tacy jak Adam Smith, Johann Heinrich von Thünen czy David Ricardo. Jednakże ekonomiści klasyczni jak Maithus czy Ricardo przypisywali spadek produkcji krańcowej przez gorszą jakość wejściowych czynników produkcji. Z kolei ekonomiści neoklasyczni uznają, że każda jednostka pracy jest identyczna. Według nich spadek produkcji krańcowej spowodowany jest zakłóceniem całego procesu produkcyjnego wraz z dodawaniem kolejnych jednostek pracy do niezmiennej wartości kapitału.

Dodaj komentarz