Strategia stelaża, a więc jedna ze strategii tzw. kombinowanych jest kolejną opcyjną strategią inwestycyjną. Dzieli się strategię stelaża na dwa rodzaje w zależności od prognoz dotyczących zmian cen instrumentu bazowego, tzn. na długą i krótką.

Długa strategia stelaża znajduje zastosowanie, gdy inwestor przewiduje duże wahania ceny instrumentu bazowego w porównaniu do ceny wykonania opcji opiewającej na ten instrument. Powinien on wtedy kupić opcję kupna oraz opcję sprzedaży o takiej samej cenie wykonania i z tym samym terminem wygaśnięcia.

Takie rozwiązanie stosują inwestorzy, jeśli na rynku występują problemy z przewidzeniem zmian cen instrumentu bazowego. Opcję kupna się nabywa, gdy przewiduje się wzrost ceny instrumentu, gdy prognozowany jest spadek ceny instrumentu to nabywa się opcję sprzedaży. Możliwa strata do osiągnięcia przez inwestora jest w przypadku tej strategii ograniczona i jest równa premii/ich sumie zapłaconych z racji kupna tej/tych opcji,  przy czym zysk można powiedzieć, że możliwy zysk jest praktycznie nieograniczony.

Drugim rodzajem strategii stelażowej jest krótka strategia stelaża, która jest używana, gdy prognozowane jest utrzymywanie się cen instrumentów podstawowych lub ich nieduże zmiany. Inwestor korzystający z tej strategii powinien sprzedać opcję kupna i opcję sprzedaży, podobnie jak w przypadku długiej strategii, o takim samym terminie wygaśnięcia i tej samej cenie wykonania opcji. Od strategii długiej stelażowej różni się natomiast tym, że potencjalna strata jest praktycznie nieograniczona, natomiast możliwie największy zysk z tej strategii jest równy premii, jaką inwestor może otrzymać z racji sprzedaży tych opcji.